مریم همتیار طباطبایی کارشناسی ارشد رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید رجایی است و از سال ۱۳۷۸ زیر نظر ابراهیم اوشانی از بولینگ عبدو کار خود را شروع کرده است. طباطبایی جزو نخستین نفراتی است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در تیم ملی بولینگ کشورمان فعالیت کرده و به مسابقات برون مرزی اعزام شده است. او اکنون به عنوان مربی و مدیر در مجموعه بولینگ انقلاب مشغول به کار است.
از رشته بولینگ برایمان بگویید.
بولینگ جزو رشته هایی است که به صورت خانوادگی و انفرادی برگزاری می شود و هیجان بسیار زیادی دارد. علاقه مندان به این رشته از هر رده سنی می توانند بازی کنند و در سال های اخیر باشگاه ها و مجموعه های بسیاری راه اندازی شده و این رشته گسترش خوبی در کشور پیدا کرده است.
شما به عنوان یک باشگاه دار تاثیر کرونا بر این رشته را چگونه می بینید؟
سه ماه ابتدایی شیوع کرونا به طور کامل باشگاه را تعطیل کردیم. پس از آن نیز ترس بسیاری وجود داشت اما وقتی پروتکل های بهداشتی ابلاغ شد و جامعه بولینگ متوجه شدند که هر نفر در یک لاین خاص بازی می کند و توپ ها بعد هر بازی ضدعفونی می شوند رفته رفته باشگاه ها رونق بیشتری پیدا کرد. باشگاه بولینگ انقلاب با فاصله لاین های مناسب ساخته شده و سقف بلندی دارد و اکثر ورزشکاران از توپ های شخصی استفاده می کنند. اما ما هم از لحاظ شرایط عمومی آمادگی لازم و خوبی برخوردار هستیم.
درست است که از رشته بولینگ در فصل سرما بیشتر استقبال می شود؟ چون مردم در فضای باز نمی روند به این رشته رجوع بیشتری می شود؟
بله درست است. اما تابستان به دلیل تعطیلی برخی مشاغل و دانش آموزان هم رونق خاص خود را دارد. اما این با خود ورزشکاران و علاقه مندان به این رشته است و کسی که این رشته را دنبال کند نمی تواند از آن دست بکشد و همیشه برای بازی کردن آماده است.
باشگاه بولینگ انقلاب چه زمانی ساخته شد؟
مجموعه بولینگ انقلاب در سال ۱۳۸۴ به عنوان سالن بادی مورد بهره برداری قرار گرفت و پس از آن که سالن بادی نتواست تحمل لازم را داشته باشد و خسارت های بسیاری به مجموعه وارد شد محبور شدند تا سازه جدیدی ایجاد کنند و این سالنی را که می بینید از سال ۱۳۸۵ ساخته و مورد بهره برداری قرار گرفت. پیش از این سالن هم بولینگ بانک سپه را داشتیم که همه چیز دستی و سنتی بوده و اکنون کار نمی کند و درب آن بسته است و می تواند به عنوان موزه مورد استفاده قرار گیرد اما پس از آن بولینگ عبدو شروع به کار کرد که در ابتدا دستی بود و سپس آن مکانیزه کردند. سپس بولینگ انقلاب و سایر سالن ها ایجاد شدند و اکنون در بیشتر استان های کشور سالن بولینگ وجود دارد و بسیاری از آنها به استانداردهای بین المللی نزدیک هستند.
عموما چه افرادی به بازی بولینگ مشغول می شوند؟
از بولرهای ۸ ساله تا ۸۰ ساله در بولینگ فعالیت می کنند. از سنی که افراد بتوانند توپ دست بگیرند می توانند این بازی را انجام دهند. وزن توپ ها هم از ۷پوند تا ۱۴ پوند است که می شود از ۳ و نیم کیلو تا ۷ کیلوگرم. محدودیت سنی وجود ندارد و در مسابقات جهانی، آسیایی و داخلی نیز این تنوع سنی را می توانید مشاهده کنید.
ارتباطات با فدراسیون به چه شکلی است؟
از همان ابتدایی که این رشته به عنوان فدراسیون کار خود را رسما آغاز کرد، فدراسیون برای بانوان و همه بولرها سنگ تمام گذاشت. در سال ۱۳۸۶ نخستین بانوانی بودیم که به عنوان بولر اعزام برون مرزی رفتیم. در مسابقات آزاد مالزی نفرات ما عبارت بودند از: مریم ونکی، رزیتا عابدین مال امیر، مهشید پور سرتیپ و خودم. در همان سفر متوجه ایرادات کارمان و سطح بولرهای جهان شدیم و پس از بازگشت موفق شدیم از دانشمان برای پیشرفت این رشته بهره ببریم.
فدراسیون ارتباط خوبی با مجموعه ها برقرار کرده است اما اگر به این رشته توجه بیشتری انجام دهد و از مربیان سرشناس بیشتری دعوت کند که به ایران بیایند بیشترین خدمت را به این رشته کرده اس.
زمزمه هایی هست که بولینگ المپیکی میشود، به نظر شما بولرهای کشورمان چه نقشی در این زمینه ایفا خواهند کرد؟
اگر بولینگ بخواهد المپیکی شود، ما در ایران هم باید ساز و کار جدیدی را برای این رشته فراهم کنیم. چون توجه و سرمایه گذاری بیشتری بر روی این رشته صورت می گیرد و ما هم اگر بخواهیم در المپیک سهمی داشته باشیم باید توجه بیشتری به این رشته داشته باشیم.
فدراسیون باید یک باشگاه حرفه ای داشته باشد که بولرهای تیم ملی بتوانند رایگان و آزاده در آن بازی کنند اما تمام باشگاه های کشور به صورت خصوصی اداره می شوند و همین باشگاه انقلاب هم که دولتی است، به بخش خصوصی اجاره داده شده و ما زیر نظر بهره بردار فعالیت می کنیم. از طرفی برای بهره بردار نیز منفعت خاصی ایجاد نمی کند که بخواهد لاین ها را تعویض کند یا باشگاه را به صورت رایگان در اختیار بولرها قرار دهد.
مربیان خوبی در کشور داریم اما روحیه تربیت ورزشکار و ایجاد انگیزه برای کسب مدال وجود ندارد. اما فدراسیون موانع و مشکلات را یکی پس از دیگری مرتفع می سازد و امیدواریم اتفاقات خوشی در آینده رقم بخورد.
موانع راه کجاست؟
اگر صادقانه بگوییم به دلیل اینکه بولینگ رشته گرانی است، ابزار بسیاری طلب می کند. افراد برای سوراخ کردن توپ به خارج می روند و شخصا توپ وارد می کنند و چون در سفر حجم انگشتان تغییر می کند آن چیزی که مد نظرشان است از کار در نمی آید. اگر هم کسی توپ را بیاورد و فقط یک نفر در کشور هست که تجهیزات سوراخ کردن توپ را دارد و مسئله ای عمومی نیست.
رشته بولینگ مانند اسکی است. تا وسایل و تجهیزات مورد لازم مهیا نباشد علاقه و استعداد نقشی ندارد. وجود تحریم ها هم باعث شده تجهیزات آن گران تمام شود.
از طرفی ورزش مانند درس خواندن است. ممکن است دانش آموزی در روستایی با کمترین امکانات به مراتب عالی دست پیدا کند یا دانش آموزی در بهترین مدرسه باشد اما به جایی نرسد.
شرایطی باید فراهم گردد که بازیکنان ما بتوانند روزی ۸ ساعت مفید بازی کنند.
امتیازات ورزشکاران ما با دنیا چقدر تفاوت دارد؟
میانگین فردی معنا ندارد و میانگین گروهی تیم ها محاسبه می شود. بالاترین امتیاز قابل کسب ۳۰۰ است اما در دنیا با ۲۵۳ هم قهرمان می شوند. بولرهای ایرانی نیز بین ۱۹۲ تا ۱۹۷ برای آقایان و برای بانوان ۱۶۵ تا ۱۷۲ است، البته ثابت نیست. بولر هایی داریم که در تمرینات خوب عمل می کردند اما شرایط مسابقه و .. نقش بسزایی دارند اما در مسابقات اختلافات بسیار چشمگیر می شود و تنها با تعدد سفرها و مسابقات است که می توانیم به آمادگی کامل دست پیدا کنیم. به امید ان روز.